Lśnij !

Zachciało mi się świetlistości wieczorem.

Kiedy jak nie teraz? ileż można czekać?

Obudzona za wcześnie/ nieswoim budzikiem dochodzącym z pokoju dzieci

Wstałam, poszłam do kuchni ( cóż za odruch?! ) 

zapaliłam wszystkie światła i zaśmiałam się

mówisz - masz

LŚNISZ w różnych odcieniach porannych żarówek

Na stole szklanka wody do połowy.. pełna 

LŚNIJ!

Ubrałam biały, cieplutki sweter

Pomalowałam oczy białą odżywką do rzęs i nałożyłam na nią

CHABROWY tusz

Jak już płakać - to na NIEBIESKO

Obmyśliłam plan, jak unieść się ponad

smutek

w którym brodzę po kolana

stres

który ciśnie w dole brzucha

wkurzenie

które wiadomo - urodzie szkodzi

Wszystko po to, żeby LŚNIĆ:

Puściłam kilka żartów do nadąsanej nastolatki - M1

Kolejne słowne kalambury, zapodałam chichoczącej K2

"Nie ważne jaki masz rozmiar dżinsów, liczy się rozmiar Twojego serca" czytam

I odkrywam:

Blask pochodzi z serca

nie z telefonu, gdy ekran oświetla twarz

nie z białego swetra

ani białych gaci

nie z postanowienia głowy

I co?

Napada mnie strach

Gaszę połowę żarówek w kuchni

W szklance ubyło wody, jest w połowie pusta

Cykam się

słyszę skądś głos. A co ON wie o mnie?

On o mnie WIE...

Spokojnie oddycham

Puszczam do niego oczko, chabrowymi rzęsami.

Pstrykam selfie, żeby choć na chwilę oświetlić cykora.

Tulę go mocno. Wkładam pod biały sweter, żeby był bliżej serca. 

Niech sobie będzie we mnie/ nie zna dnia ani godziny...

Bo jest duża szansa, że jak się jutro obudzę,

będę zupełnie wolna

będę dawać srebrzyste pocałunki, 

a brokat będzie sypał się z moich roześmianych oczu

Będę LŚNIĆ najpiękniej jak umiem