Październikowa matka

No jest taka. 
Stoi w dresie, nie dlatego, że to jest modnie,

Raczej wygodnie i tak nie opina jak legginsy (które nosi ciągle)

Czarne buty sportowe, też wygodne, z promki w dziale dziecięcym, bo na r.38 się załapała

Idąc w górę: zielony polar z kieszeniami, a tam maseczka, karta, słuchawki 

Włosy, długie jak na nią, przecież (jakby jej się zapomniało) jest kobietą

(jak dowiedziała się od mamy - najważniejsze są długie włosy)

Oczy niebiesko-szaro-zielone, zależy jaka pogoda i jak spojrzeć

W ręce trzyma smycz, na niej psa

Pies ochoczo nastawiony do absolutu (ona takiego wrażenia nie sprawia)

Łapie kontakt wzrokowy oraz głosowy (szczeka i piszczy) z całym światem

Im bardziej łapie kontakt ON, tym mniej ona

Pańcia, to wymusi posłuszeństwo za kiełbasę

to zrobi się czerwona ze wściekłości, gdy NIE wymusi posłuszeństwa

I kiełbasy wtedy też nie da. Życie.

Stoi i patrzy w okna swojego (a jednak nie do końca) mieszkania.

Widzi okno sypialni, siedzą tam M1 i K2

Puzzle układają, na rozłożonej macie - do jogi

Lub łóżko oblegają, z telefonami w ręce

W kuchni poobiedni nieład, mole wylatują nieśmiało z szafki, przeczuwając swój koniec

Łazienka w połowie umyta, czeka na kontynuację polerowania powierzchni płaskich

Pokój dziewczyn, zajęty został przez rośliny, które (z wnikliwej obserwacji wysnute) 

lubią, jak nie robi się w nim za dużo ruchów (a już na pewno, myjąco-odgruzowujących)

Poza tym koty też ludzie i potrzebują ich łóżek, żeby się wyspać

Korytarz - tu ciekawostka, żyje własnym życiem; przekłada kurtki, 

dobiera buty nie do pary, żywi się orzechami, które od 2 tygodni stoją tuż przy odkurzaczu

(a może odkurzacz się nimi żywi?)

Pozostaje korytarz traktować z szacunkiem i za dużo w nim nie przebywać, 

niech ma swój kawałek podłogi

No i stoi tak, i myśli skąd się wzięła?

Ma poczucie, że z letniego słońca, które z każdym dotykiem dodawało jej energii

Ze słodkiej wody, która obmywała ją ze smutków

Z ziemi, po której chodziła boso, ciesząc się z każdej nierówności, 

bo ją czuła całym ciałem od podeszwy aż po czubek głowy

Ale jest październikowa, widzi, że liście spadają jej na głowę 

a wraz z nimi troski

zastanawia się, czy zimowa breja jej nie pożre

a zima, nie rozetnie jej serca ( które i tak ma już kilka pęknięć)

nuci smętnie piosenkę

A potem wdrapuje się na swoją wieżę 

Wyciąga miecz, którym rozszarpuje wszystkie mole

Niczym wróżka, dotknięciem małego palca sprawia, że łazienka lśni

Tuli do piersi, swoje coraz większe Elfice

Układa z nimi puzzle, tworząc obraz, 

który pragnie mieć zawsze pod zamkniętymi powiekami

Listopadowa matka

Listopadowa kobieta 

Ta, to dopiero da czadu