Wojownik, nie ostatni

Zostałam sama. Ot tak. Bywa
Ale nie samotna


Dwójka dzieci, koty, mieszkanie, kredyt, raczkująca, półroczna własna firma
(mogłaby z kolan wstać i zabrać się do zarabiania ta moja Polasanka)
Pozostają zadania - utrzymać siebie, zarobić na życie, rozstać się z ojcem dzieci bez zbędnych emocji
(pytanie które są zbędne, a które tworzą burzę hormonów pozwalającą przeżyć)

Jest wataha znajomych, przyjaciół, koleżanek, kolegów (przedział wiekowy od 2 r.ż. wzwyż)
Jest rodzina
Nie jestem samotna
O nie

Mam jogę
Mam rower, który mnie niesie tam gdzie zechcę
Mam również poczucie, że dzieje się dokładnie tak jak ma się dziać.

Czasami nachodzi mnie wizja, że żeby było lepiej... musi być jeszcze gorzej.
Taka FALA: porażek (bólu) i sukcesów (radości)
Toteż podążam nią, daję się wplątać w wir myśli i rozmowę ze samą sobą o (bez)sensie.
Następnie otwieram serce w mostku, doznaje katharsis w savasanie, wylewam morze łez...

I wracam do siebie.
Już nie ma bezsensu
Znika fala
Pozostają dzieci, koty, sprawy codzienne, serca do kochania

Po prostu jestem